Barbara's Long Covid

Ik heb goed nieuws te melden. Niet alleen stagnatie van achteruitgang, zoals gemeld in mijn vorige blog, maar ook een aarzelende en minieme inzet van herstel. Sinds ik terug ben uit Overijssel in de tweede week van januari gaat het wat beter met me: De tinnitus is significant minder. ’s Avonds giert en loeit ie nog het meest, maar er zijn sommige momenten op sommige dagen dat ik denk: “hé waar is de piep?” en dan hoor ik hem weer, maar hij was even weg… Ik kan prikkels – met name geluidsprikkels – weer wat beter aan. Ik hoef de keuken niet meer uit als de waterkoker aanstaat (het geruis en geborrel daarvan was twee maanden lang onverdraaglijk).  Ik zet mijn noise canceller tijdens mijn korte wandelingetjes alleen op als er een luidruchtige auto of klas kinderen langskomt. Ik luister weer 20-30 minuten muziek per dag. Rustige muziek met maximaal één instrument en zangstem. Een strijkkwartet van Mozart gaat ook nog wel, maar gisteren probeerde ik de Serenades van Brahms – dat is nog ...

Toen ik in september doorkreeg dat mijn confrontatie met COVID-19 meer omvatte dan de milde verkoudheid die ik in Manilla had doorgemaakt, deed ik voor mijn gevoel enorme concessies om uit te kunnen zieken. Ik cancelde mijn bijdrage aan de Lorentz workshop in Leiden, aan de Jahrestagung van de Gesellschaft für Musikforschung in Berlijn, en aan de internationale conferentie van de Society for Ethnomusicology in New Orleans. Ik trok me terug uit een sollicitatiecommissie aan de Humboldtuniversiteit. Ik schoof in overleg met redacties deadlines vooruit voor een aantal artikelen. Ik kreeg een onderwijsassistent toegewezen voor het nakijkwerk van   mijn favoriete MA cursus over muzikale kennistheorie  en ik liet alle klussen voor   Current Debates in Music , onze   AMMA -cursus aan het Conservatorium van Amsterdam, over aan mijn geweldige collega’s aldaar. Nu, vier maanden later, is mijn leven afgepeld tot het dagritme van een zuigeling. Ik ben doorgaans maximaal 2 uur ac...