Barbara's Long Covid

Er zijn dagen dat ik vre-se-lij-k medelijden heb met mezelf. Ik ben geboren met misvormde heupen: een heupluksatie aan beide benen. Met 14 maanden al mijn eerste operatie. Mijn leven lang pijn en beperkingen van de versleten gewrichten. Met 45 jaar al twee kunstheupen. Daarnaast mijn hele volwassen leven lang endometriose, al is dat pas een paar jaar geleden ontdekt (ik dacht altijd dat het normaal was, tot ik niet meer kon van de pijn). En dan nu ook nog eens een keer long covid erbovenop. Waar heb ik al die pech aan verdiend? Ja, nergens aan dus… Dat is het idee van pech... Er zijn ook dagen dat ik – oprecht – mezelf gelukkig prijs met de omstandigheden waarin ik ziek ben. Veel van die omstandigheden heb ik zelf verworven en daar verdien ik zelf een schouderklopje voor. Mijn vriendenkring bijvoorbeeld. Zonder af te doen aan hun toewijding (waarmee ik gewoon mazzel heb) is het makkelijker ziek zijn als zorg en aandacht een beetje verdeeld kunnen worden en niet neerkomen op één of een

Toen ik in september, oktober en november met veel geraas de berg aflazerde waren er geen regels voor het spel dat long covid heet. Soms dacht ik een deal te hebben met mijn lichaam, maar die was er dan de volgende dag toch net zo goed weer niet. Ik blogde daar ook over , het lichaam dat op alle vlakken te kennen geeft: “Zoek het maar lekker uit.” Ik moest eerst een Berggeit worden om de regels van het spel een beetje te snappen en na vier maanden geitenpaadjes uitbanen, zijn de regels nu tamelijk duidelijk: Als ik zo’n 16 uur per etmaal plat op mijn rug zonder boek of sociale media doorbreng in mijn Torenkamer , maximaal 3 uur achter elkaar uit bed ben, maximaal 1 bezoeker per dag maximaal een uurtje spreek, maximaal een kwartiertje op straat wandel en maximaal inmiddels 2 x 6 minuten op de hometrainer op bejaardentempo mijn benen rond beweeg, dan word ik niet ziek. Dan kan ik genieten van de zon op mijn torenkamerbed, van een goede maaltijd die ik zelf in elkaar gezet heb. Dan kan i