Barbara's Long Covid

Onder voorwaarden kan ik weer meedoen met sommige dingen. Dagelijkse activiteiten van mijn vroegere leven kan ik gedeeltelijk hernemen. Hopelijk registreer je de voorwaardelijkheid in deze zinnen. Die voorwaarden omvatten - zoals ik eerder rapporteerde - heel veel rust voor en na de activiteit, en de noodzaak te stoppen met de activiteit voordat ik er moe van word.  Nu ik daarmee aan het oefenen ben, stap ik een nieuw spanningsveld binnen: tussen dankbaarheid (voor wat ik weer kan), verlies (van wat ik het afgelopen jaar heb gemist en het komende jaar [of langer] nog ga missen), en opluchting (dat ik gemist word door degenen die druk zijn met wat ik had willen doen). Die driehoek is complex.  Ten eerste die dankbaarheid. Ik voel die tot in het diepst van mijn ziel, maar ik ben niet gelovig, dus aan wie zou ik "in hemelsnaam" die dankbaarheid betonen? "Aan je lijf", zegt mijn ergotherapeut, praktisch als altijd. "Wat je lijf doet, de veerkracht en het herstelle

Ik kan steeds meer. Ik ben vorige week een weekje op de Veluwe geweest en heb daar ongelooflijk veel kunnen doen:  op zondag 15km fietsen, heuvel op, heuvel af,  op maandag drie kwartier lopen met als enige pauzes even stoppen voor een fotootje (nauwelijks hyperventilatie),  op dinsdag twee-en-een-half uur gefietst, het hele Nationale Park De Hoge Veluwe rond (ruim 30km), en een WOLF gezien (zie laatste foto, goed inzoomen)  op donderdag weer drie kwartier gelopen (nu wel hyperventilatie)  en op vrijdag en zaterdag het hele vakantiehuisje schoongemaakt. Dát is pas een inspanning. Ik heb schoonmakers thuis dus ik had al enkele jaren geen stofzuiger of zwabber meer ter hand genomen, maar ik ben er weer even aan herinnerd hoe hard dat werken is.  Na zulke inspanningen - waarvan ik ontzettend heb genoten (wandelen in een nat druipend bos, fietsen door een leeg park terwijl iedereen voetbal kijkt, eindelijk kan ik mijn zintuigen weer gebruiken!) - weet ik ook dat ik nog helemaal niet beter