Barbara's Long Covid

De terugval is hardnekkig. Al de hele maand oktober speelt mijn leven zich weer vooral binnen de vier muren van mijn huis af. Dat is soms prima: lekker lezen, een paar uur "werk" per week: ook lezen, redactieklusje. Muziek beluisteren en televisie kijken kan gewoon. Koken, plantjes verpotten en wasjes draaien ook. Alles lekker op mijn eigen bejaardentempo. Tuttelen in huis is geen straf in mijn fijne huis.   Maar op andere momenten is het zwaar. Daar zijn drie redenen voor. Ten eerste kom ik maar niet van die verkoudheid af. Al drie weken hoest met bijbehorende verminderde longcapaciteit. En daar wordt die longcovid 10x zo erg van. Ten tweede is longcovid weer veel in het nieuws* en dan komen ook al die verhalen weer langs van mensen die maar niet beter worden. En ten derde is het nu een jaar geleden dat ik instortte . Na de COVID-infectie in augustus heb ik nog geprobeerd een beetje mee te draaien. Maar in oktober ging dat echt niet meer. Blogs van vorig jaar zijn daar ge

En daar is ie dan: de eerste echte terugval sinds ik begin maart uit het diepste dal omhoog krabbelde met mijn Berggeitenhoefjes . Met een terugval bedoel ik geen Dementors' Kiss , geen aanval, geen ineenstorting, maar een tijdelijke verergering van symptomen: sneller moe, sneller buiten adem, hardere tinnitus, hogere hartslag. Ik kan even geen yoga doen en niet fietsen, en zeker niet naar het zwembad. Enkele van mijn fysieke verworvenheden moet ik - hopelijk tijdelijk - weer inleveren. Ga terug naar Start. U moet 200 gulden betalen. Maar mentale verworvenheden lijken behouden.  Natuurlijk is het ziekteverloop ook in de afgelopen zeven maanden grillig geweest: altijd drie stappen vooruit en dan weer twee terug. Geregeld een paar dagen minder OK. Maar in grote lijnen ging het onmiskenbaar vooruit: begin maart naar de uitvaart van mijn tante , begin april begonnen met de citalopram , half april mijn eerste feestje , in mei weer meerepeteren met mijn koor , begin juni een deel van een