Barbara's Long Covid

Op de valreep van het oude jaar nog even een update (en stiekem ook een lijvige terugblik): ik ga weer heel lekker vooruit. En wat houdt dat dan in? Ik roep al een half jaar dat ik heel lekker vooruit ga. Ben ik dan niet onderhand eens beter?  Van het modderbad van het Feestvarken met de Vijf Speklapjes / mijn 50ste-verjaardagsfeest ben ik in elk geval ontzettend opgeknapt. En zoals mijn vrienden mij helpen herinneren: alle vijftigers hebben na zo'n feest een kater en pijn in hun voeten van al die uren staand biertjes drinken. Daar is niets zorgwekkends aan.  Ik ben van mijn middagslaap af. Die heb ik vervangen door twee powernaps van maximaal 20 minuten. Die vergen een wekker en wat discipline, maar ik slaap er 's nachts veel beter van, en ik ben nu van 16 uur slaap per etmaal in maart terug naar zo'n 9 à 10 uur slaap per etmaal, terwijl 8 uur voor mij normaal was. Die andere 14 uur ben ik op en actief. Toppie! Maar de vloeibaarheid en veranderlijkheid van deze aandoening

Sinds afgelopen zondag, 10 december, heeft de Berggeit met de Twee Kunstheupen er een enorm gezellige reisgenoot bijgekregen. Het was mijn ergotherapeut opgevallen dat de probleempersonages in mijn blog het beste uitgewerkt zijn: de Wattals , de Stresskip , de Hypochonder - allemaal geen bijzonder vrolijke types. De Positivo en de Relaxte Kat zijn er ook, maar daar heb ik het eigenlijk nooit over. Dat is inderdaad opvallend.   Dus nu introduceer ik met blijde trots het Feestvarken (met dank aan Eva voor de suggestie). Het Feestvarken is sinds afgelopen zondag - toen ik groots mijn verjaardag vierde - een belangrijk lid van het Berggeiten-reisgezelschap. En eigenlijk was ze er altijd al. Ze krijgt nu vooral meer ruimte en zelfvertrouwen. En daar gedijen varkentjes goed in. Het Feestvarken heeft intelligente grote ogen met een twinkeling erin. Haar tevreden geknor is verstaanbaar voor eenieder die een beetje Dionysisch spreekt. Ze laat hele harde winden, en ze is virtuoos. In een goe