Barbara's Long Covid

Nu ik in een dipje zit, mijn geduld op de proef wordt gesteld, de lente intussen losbarst in al haar obsceniteit (dixit O. den Beste, oud-leraar Duits ), is het een goede gelegenheid te bloggen over mijn gevoel van afgesneden zijn van het gewone leven. Ik leef heus wel, maar in een universum dat niet eens parallel loopt aan dat van de mensen om me heen. De ziekte heeft geen eindtijd, geen termijn. En mijn lichaam moet zijn eigen bewegingen maken ( om de braamstruik heen ) en zichzelf opnieuw uitvinden. Het is belangrijk op te merken dat ik zeker niet geheel afgesneden ben, want ik heb een ongelooflijke hoop ontzettend lieve mensen om me heen die er zo nodig dag en nacht voor me zijn. Maar het blijft een aangepast contact, zoals je ook aangepaste zorg, aangepast onderwijs en aangepaste werkplekken hebt. Ik vind dat nogal wennen. Iedereen pakt zijn leven weer op - zingt, viert verjaardagen, gaat naar concerten - en ik zit nog in lockdown… In mijn focking eentje… Voor onbepaalde tijd... H

Positief beschouwd ben ik nu in staat om een blog te schrijven als ik me niet zo lekker voel. Dat is eigenlijk al een week of twee zo: een dipje. Het staat buiten kijf dat ik me in dit huidige dipje beter voel (en meer kan) dan tijdens goede dagen in december en januari. Maar het blijft een dipje. Deels is dat dipje achteruitgang: muziek beluisteren is weer moeilijk; spelende kinderen, blaffende honden en waterkokers zijn een beproeving. Deels is dat dipje enkel stagnatie: ik kan nog steeds een uur met iemand converseren, zelf lekker koken, ik slaap heel behoorlijk, mijn visible-app-scores indiceren stabiliteit (het hoogst haalbare in de app: hoe stabieler hoe hoger de score). Alle energielekken zijn gedicht. Dankzij de anticonceptiepil is de in januari en februari totaal losgeslagen cyclus weer een beetje in het gareel. Dankzij de Mirtazapine en de goede slaap is het Carnaval der Dieren in mijn hoofd (de Wattals , de Hypochonder, de Stresskip en de Berggeit met de Twee Kunstheupen

En voor de derde (of misschien wel vierde ) keer op rij is er goed nieuws te melden. Ik kan er niet meer omheen dat ik herstellende ben, al moet ik elke dag rekening houden met een terugval. Ik heb me voorgenomen vaker kortere blogs te schrijven. Eens kijken of dat lukt. Er is zoveel waarover ik wil bloggen: over mijn (soms bizarre) waarneming van geluid bijvoorbeeld, of over het afgesneden zijn van normaal menselijk verkeer. Juist nu dat weer een beetje meer kan, merk ik het verschil op.  Sinds een dag of 10 fiets ik weer, voor het eerst sinds november. Een rondje om het park, niet ver, maar het voelt alsof ik kan vliegen. Zodoende kan ik nu bijna elke dag zowel een kwartier wandelen als een kwartier fietsen: een half uurtje beweging in de buitenlucht verspreid over de dag. Nog steeds op momenten dat er weinig mensen op straat zijn. En op bejaardentempo. Maar je moet ergens beginnen. En de grote winst is: ik doe het niet als ik niet zeker weet dat ik me er toe in staat voel.  Daarnaas

Aan Ombudsman NRC: Ik mail over de berichtgeving van NRC over de arbeids(on)geschiktheid van longcovidpatiënten, op 1 maart op de voorpagina en op 2 maart in het hoofdredactioneel commentaar (p. 17). Laat ik voorop stellen dat ik blij ben met de aandacht die NRC aan het onderwerp besteedt, en de urgentie die uit de berichtgeving spreekt. De interpretatie van de feiten die in artikel en commentaar geponeerd worden is echter gebaseerd op onjuiste aannames en daarom breng ik de berichtgeving onder uw aandacht: er moet hier in het journalistieke proces op de NRC-redactie van alles mis zijn gegaan. Ik ben zelf longcovidpatiënt, heb weinig energie, dus ik zal proberen het kort te houden: Redacteur Sezen Moeliker stelt in zijn voorpagina-artikel van 1 maart dat “Het merendeel van de mensen met ernstige langdurige coronaklachten […] volledig arbeidsongeschikt [zal] worden verklaard.” Deze aanname is duidelijk niet gecheckt bij C-Support want de aanname is feitelijk onjuist. Wat er zou moeten