Barbara's Long Covid

You, Morningtide Star, now are steady-eyed, over the east, I know it as if I saw you; You, Beeches, engrave on the sky your thin twigs, even the least; Had I paper and pencil I'd draw you. From: Thomas Hardy "Lying Awake" (1928) [met dank aan Alec] In een week tijd is de oude beuk op het Molenerf achter mijn huis al zijn bladeren verloren. Half november, zelfs na storm Ciarán, zat hij nog groen in het blad. Nu is hij helemaal kaal. Zijn fijne vertakkingen tekenen zich inderdaad zelf af op het zwerk, als subject en object tegelijk. Ik kan er eindeloos naar blijven kijken. De boom is een blikvanger zodra ik vanaf mijn ziekbed uit het raam kijk. En dat zegt wat, naast de blikvanger die de molen zelf ook is. Hij staat daar machtig in zijn eentje en spreidt zijn takken alle kanten op met een wonderschone net-niet-symmetrie (a crippled symmetry zou Morton Feldman zeggen). Nu de oude beuk is teruggekeerd naar de stand waarin ik hem aantrof, een jaar geleden, word ik herinnerd aa

In mijn vorige blog heb ik jullie overstelpt met metaforen. Longcovidsymptomen als bobbels in een waterbed, de rokken van een ui (of matroesjka-poppetjes : in elk poppetje zit weer een nieuwe: kiekeboe! Gelukkig worden ze steeds kleiner), de pussende koppen van een veelkoppig monster in een bergmeer, en ik wil er hier nog een metafoor aan toevoegen: hindernissen van een parcours.  Daar kom ik op omdat ik vrijdag op de verjaardag van mijn toffe buurvrouw Tessel was en daar met een stokpaardjeswedstrijd (met zo'n ouderwets stokpaardje tussen je benen door de woonkamer draven) in de prijzen viel in de categorie Parcours, enkel en alleen omdat ik meedeed. Want, zo zei Tessel terecht, je bent een kolossale hindernisbaan aan het doorlopen. Het is een enorme prestatie dat je hier staat. Ik had nog niet over mijn ziekte in termen van een parcours of een hindernisbaan nagedacht terwijl het een hele zinnige manier is om het ziekteverloop te conceptualiseren. Dat conceptualiseren noemen ze b

En sinds een week is de mist weer opgetrokken. Afgelopen zondag werd de kortademigheid minder. Terwijl de hoest van de verkoudheid ook nu nog stevig door mijn borstkas rochelt. Elke dag kom ik makkelijker de trap op. Komt het door het bewustere ademen ? Door de rust die ik afgelopen maand noodgedwongen heb moeten nemen? Of juist door de sociale activiteiten die ik de afgelopen tien dagen weer opgenomen heb en die me zo opfleuren? Geen flauw idee.  Sommige trouwe lezertjes zeggen me dat ik niet zo moet willen analyseren de hele tijd. Wat valt er te analyseren aan zo'n onbekende ziekte? Maar analyseren is een manier voor mij om deze toestand in mijn leven te integreren. Het is therapeutisch, al zijn er geen conclusies te verbinden aan mijn analyses. Ik vind dat niet erg. Als geesteswetenschapper ben ik dat gewend en schep ik er zelfs plezier in. Ook als analyses niet "succesvol" zijn, kunnen ze inzichtelijk zijn. Dus ik ga als een Foucauldiaanse archeoloog nog eens in de