Barbara's Long Covid

Nu ik af en toe op vrije voeten ben (op verlof van longcovid, zeg maar), kom ik definitief in een nieuwe fase van mijn herstel terecht. Daar wilde ik eigenlijk afgelopen zomer al in zitten; ook toen voelde ik me al bijna beter . En hoewel dat gevoel klopte - in die zin dat mijn situatie toen in korte tijd onvergelijkbaar veel beter werd dan in de maanden ervoor, en ik het ergste dus definitief achter me had - deed ik op de lange termijn teveel voor de mate waarin ik toen hersteld was (1,5km zwemmen, 30km fietsen, 3km lopen). De terugval waarin dat resulteerde in oktober diende zich langzaam maar zeker aan, eind september al.  Ik ben nog niet helemaal beter, want normale activiteiten - zoals sporten en naar mijn werk in Amsterdam reizen -  kosten me nog buitensporig veel moeite. Maar als ik er voldoende rust omheen neem, kan ik ze aan. En ik kan mijn belastbaarheid nu veel geleidelijker gaan uitbouwen vanuit een hoger beginpunt dan afgelopen zomer.  Ik ben eigenlijk ook niet ziek meer

Afgelopen donderdag was ik voor het eerst sinds 2022 weer eens op Amsterdam Centraal, om de presentatie van een boek bij te wonen op het Conservatorium, waaraan ik had bijgedragen voor ik ziek werd. (Het is maar goed dat publicatieprocessen in de academie zo lang duren. Gedurende mijn ziekte hebben wel drie artikelen van mij het licht gezien: deze Hs 3 , deze p.110 en nu dus deze Hs 8 .) Hoewel ik de afgelopen maanden af en toe naar kantoor ben geweest en dus op gezette tijden in Amsterdam ben, stap ik dan altijd bij Station Amstel uit omdat daar mijn fiets staat en dan fiets ik naar kantoor op mijn eigen fiets. Maar het Conservatorium ligt zo ongeveer naast CS, dus als ik daar iets te doen heb, ga ik via CS. Ik realiseerde me pas dat het zo lang geleden was dat ik in dit deel van Amsterdam was geweest omdat ze het spoor-emplacement tussen Muiderpoort en CS aan het verbouwen zijn. Een bekende plek die plotseling anders is. Alleen dàn voelt het niet alsof je hier gisteren nog was. In

Het was groot nieuws in Nederland, afgelopen week: onderzoekers van het Amsterdam UMC hebben ontdekt dat Post-Exertional Malaise (PEM) , waar zoveel longcovidpatiënten aan lijden, echt bestaat. Het NOS-Journaal opende ermee; het stond in alle landelijke dagbladen; ook de buitenlandse pers dook erop. Een uitstekende samenvatting van het onderzoek staat op de site van de Amerikaanse NPR (National Public Radio). Dank aan iedereen die me het bericht en  wetenschappelijk artikel doorstuurde. Ik heb het wel 20 keer binnen gekregen.  Ik heb me (overigens niet als enige !) nogal verbaasd over al dat tromgeroffel. Ja, het is fijn dat in Nederland nu ook "bewezen" is dat PEM niet "tussen de oren" zit, en dat dat argument in discussies over longcovid dus ook niet meer gebruikt kan worden. De erkenning is nodig, en rijkelijk laat, want PEM bestaat al veel langer dan longcovid. Maar mensen die de vakliteratuur een beetje bijhouden worden niet veel wijzer van dit onderzoek. D