Spruit

Toen ik mijn huis kocht in de laatste maanden van 2010 kreeg ik van de vorige bewoners de koelkast mee en een aantal kamerplanten in de vensterbank. Die planten hebben de afgelopen 13 jaar steeds een zieltogend bestaan geleden (meer dan geleid). Zeker als ik maanden in Indonesië of Zuid-Afrika zat, schoot de zorg er bij in. 

Sinds ik ziek ben is dat anders. Ik ben de hele tijd thuis, ik heb niet veel anders te doen dan met een kamergietertje door het huis hobbelen en ik heb van Eggo een kamerlinde gekregen. Dat is een plant die communiceert; zijn bladeren gaan slap hangen zodra hij te weinig water krijgt en als je hem dan begietert gaat ie weer vrolijk rechtop staan, zonder veel schade te hebben geleden.

Daar hebben al mijn planten plezier van, want als de kamerlinde slap hangt neem ik meteen de andere planten ook mee, waar ik dat in mijn werkzame leven steeds weer vergat. Bovendien heb ik pokon gekocht voor de kamerlinde en daar zijn de andere plantjes ook heel blij mee. 

Het is fascinerend om te zien hoe deze levende wezens jarenlang op het punt staan dood te gaan en dan met een beetje pokon plotseling gaan groeien en gaan bloeien. Alsof het niet op kan. 

Maar één plant gaf de geest. Zo dood als een pier. Na 13 jaar. Ondanks pokon en water. Ik was te moe om hem of haar een fatsoenlijke begrafenis te geven en goed op te ruimen. Dus ik heb hem vooralsnog maar even buiten op mijn balkon gezet. Dat is eigenlijk het equivalent van iemand zonder eten en drinken achterlaten in de woestijn. Het balkon ligt op het zuiden en staat de hele dag in de zon. Op dagen zoals deze is het een oven, zeker voor plantjes in een armzalig uitgedroogd potje. Maar hij was toch al dood. Snif. 

Maar tot mijn stomme verbazing gebeurde er dit. Vlak boven de grond begon de plant opnieuw te ontspruiten met twee nieuwe frisse stengels in de dode stam. Uit iets wat totaal dood lijkt, groeit weer leven met zelfreproducerende kracht en nieuw weefsel.

Ik zie de wederopstanding van deze plant (weet iemand een naam?) graag als een metafoor voor mijn eigen herstel dat nog steeds heel voorspoedig doorzet. Ergens is er weer een bron van energie aangeboord en herpakt het lichaam zich. Ook al leek dat onvoorstelbaar. Ook al is onduidelijk waar die nieuwe energie vandaan komt. Wat er was, is afgestorven, maar een nieuwe spruit biedt nieuwe kansen. En twee nieuwe spruiten al helemaal.

Als ik mijn goedboerende rozen en bamboe (in hun grote potten) op het balkon water geef, neem ik ook deze nieuwe spruiten weer even mee...