Barbara's Long Covid

Tijdens mijn ziekte ben ik me op zintuiglijk niveau bewust geworden van de dubbele betekenis van het woord stil. Het kan betrekking hebben op beweging (stilstand, stil liggen) en op geluid (een stille straat, een stil iemand). Nu kun je geluid beschouwen als een vorm van beweging: geluidsgolven zijn bewegende lucht, muziek zet ons onwillekeurig aan tot meetappen of dansen, en beweegt ons soms tot tranen toe (e“motie”). Muziekwetenschappers hebben zich helemaal te sappel zitten theoretiseren op dat verband tussen geluid en beweging, onder wie ikzelf en vele van mijn dierbare en eerbiedwaardige collega's.  Mijn leven was – en is voor een deel nog steeds – stilgevallen: zonder werk, zonder lichaamsbeweging, zonder andere (sociale) activiteit en tot voor kort zonder perspectief, zonder uitzicht op verandering. Daarnaast werd ik door mijn lichaam en zintuigen gedwongen me zoveel mogelijk van geluid af te sluiten, omdat – zo heb ik al vaker laten vallen – werkelijk elk geluid onverdr

Nog twee keer per dag onderbreekt de Berggeit met de Twee Kunstheupen haar klim naar boven en daalt ze af, het dal in, op zoek naar een spelonk met een ondergronds meer waarin ze onderduikt en eerst de bodem aan moet raken voor ze weer boven kan komen.  Ik deed dat als kind al, in Indonesië. Ik bracht in het zwembad meer tijd onder dan boven water door en had een spelletje met mezelf dat ik pas weer boven mocht komen als ik eerst even de bodem van het zwembad had aangeraakt. Toen was ik al rücksichtslos . Maar ik leerde wel steeds langer mijn adem inhouden… De wereld van de ondergrondse wateren waar de Berggeit maandenlang hele dagen in het duister doorbracht is nu een bezoeklocatie geworden (de rest van de dag normaliseert het leven in rap tempo), maar het is nog allerminst een pretpark.  Het is een plek die bezocht moet worden omdat de Berggeit pas op de bodem van dat ondergrondse meer kan voelen hoe ze er werkelijk voorstaat; dat water fungeert  letterlijk als  onderwaterscherm .

Een van de meest ontluisterende ervaringen van ziek zijn zonder termijn (en – naar ik aanneem – van andere levensontwrichtende gebeurtenissen zoals een ernstig ongeluk, of het wegvallen van een dierbare) is de omkering van droom en werkelijkheid.  In november kon ik wakker worden uit een droom waarin ik aan het lesgeven was, of aan het reizen, of aan het vergaderen of aan het zingen. En dat voelde in de droom allemaal heel gewoon en vanzelfsprekend. Zoals het altijd had gevoeld. Gaandeweg het wakker worden realiseerde ik me dat ik helemaal niet kon lesgeven of reizen of zingen. En dat het de vraag was of ik dat ooit weer wel zou kunnen. En dat het gewone gevoel dat bij gewone dingen hoort voor mij nu een fata morgana was geworden: vluchtig, ijdel. Such stuff as dreams are made on ... Ik was er voor onbepaalde tijd van afgesneden, opgesloten in mijn eigen kleine wereldje waarin ik zelfs geen muziek kon opzetten , en me urenlang ellendig en ziek kon voelen van een langsrijdende vuilniswa

Voor ik ziek werd stond ik altijd aan. Of, zoals mijn goede vader zaliger altijd zei: "het is bij jou altijd hollen of stilstaan." Hij had gelijk. Hij had altijd gelijk. Of ik doe iets niet, of ik doe iets met alles wat ik in me heb. Iets half doen, of een beetje doen – ik weet eigenlijk niet hoe dat moet. Ik rust pas uit als ik moe ben van iets, en dan hoef ik ook niets, want dan heb ik de hele dag hard gewerkt, en/of heb ik 50 baantjes in het wedstrijdbad getrokken of ben ik naar de Alblasserwaard en terug gefietst.  Die houding is zowel een kracht als een zwakte. Ik ben er ver mee gekomen (helemaal tot in de Alblasserwaard!). Maar als je met longcovid moet leven, is het wel een beetje lastig. Ik kan iets namelijk ook moeilijk wegleggen als het niet af is, terwijl het daar misschien wel beter van wordt. En, belangrijker: beter is voor mijn gezondheid, ook zonder longcovid. Maar met longcovid moet je aan pacing doen. Er zit niks anders op. Elke activiteit opdelen in kleine

Die citalopram  (SSRI) werkt dus als een tierelier. Ik heb de afgelopen maand opgebouwd van 2mg tot 20mg per dag, en al in hele kleine doses was het verschil merkbaar. Hoe het werkt is dus nog niet vastgesteld – er zijn alleen hypothesen . Maar dat Joker 1 een goede troefkaart is staat voor mij als een paal boven water.  Wat wapenfeiten: half april (dus al een maand geleden) ben ik naar een feest geweest, het lentefeest van mijn lieve vrienden Benno en Koert. Dat was ’s middags en ik kon het grootste deel van de middag boven op zolder in een logeerbed doorbrengen, maar enkele keren een half uurtje-drie kwartier meefeesten: met taart en nieuwe mensen, en bekende mensen, en vele gesprekken en wijnproeverij. Ik voelde me weer deelhebben aan normale sociale interactie. Ik werd er meer mens van.  Eind april heb ik een week op de Veluwe gezeten in een klein, uiterst comfortabel en afgelegen huisje van Carine, die me dat had aangeboden. Wat ontzettend tof! Hier vond ik die andere kant van mij