Het Feestvarken

Sinds afgelopen zondag, 10 december, heeft de Berggeit met de Twee Kunstheupen er een enorm gezellige reisgenoot bijgekregen. Het was mijn ergotherapeut opgevallen dat de probleempersonages in mijn blog het beste uitgewerkt zijn: de Wattals, de Stresskip, de Hypochonder - allemaal geen bijzonder vrolijke types. De Positivo en de Relaxte Kat zijn er ook, maar daar heb ik het eigenlijk nooit over. Dat is inderdaad opvallend.  

Dus nu introduceer ik met blijde trots het Feestvarken (met dank aan Eva voor de suggestie). Het Feestvarken is sinds afgelopen zondag - toen ik groots mijn verjaardag vierde - een belangrijk lid van het Berggeiten-reisgezelschap. En eigenlijk was ze er altijd al. Ze krijgt nu vooral meer ruimte en zelfvertrouwen. En daar gedijen varkentjes goed in.

Het Feestvarken heeft intelligente grote ogen met een twinkeling erin. Haar tevreden geknor is verstaanbaar voor eenieder die een beetje Dionysisch spreekt. Ze laat hele harde winden, en ze is virtuoos. In een goede bui kan ze een hele majeurtoonladder winderen (haar mineurtoonladders zijn wat minder op toon, want die oefent ze niet zo vaak). 

En als ze maar íets ziet wat op een modderpoel lijkt, dan neemt ze een aanloop en maakt op haar stevige speklapjes een enorme sliding waarmee ze haar reisgenoten onderspettert met modder. Ze draagt dan ook met trots het epitheton ornans "met de Vijf Speklapjes".

Je kan lacherig doen over het Feestvarken met de Vijf Speklapjes, maar haar modderpret is ongelooflijk belangrijk voor het slagen van de reis van de Berggeit met de Twee Kunstheupen. Berg op. Berg af. Over heur zelfgebaande geitenpaadjes in de schaduwwereld. 

Want: het Zwateltrio - de Wattals, de Stresskip en de Hypochonder - dat immers altijd voor de troepen uit wil lopen, is eigenlijk altijd het zwaarst getroffen door de modderregen van het Feestvarken, en dat is heel fijn, want met al die modder in hun ogen kunnen ze geen Beren op de Weg meer zien. 

Die Beren zijn er dan ook helemaal niet als het Feestvarken met de Vijf Speklapjes in de modder ligt te rollen. Weg. Als sneeuw voor de zon. En terwijl het Zwateltrio maar blijft roepen dat ze er misschien wel zouden kunnen zijn ("Wat-als, daar, na die bocht, over die pas!"), is de enige die ze tegenkomen een enkele vriendelijk verveelde panda die op een bamboehoutje zit te bijten. Zulks een opluchting maakt de klim voor de Berggeit met de Twee Kunstheupen enorm veel makkelijker. 

De Relaxte Kat zegt: zie je wel... De Positivo grijnst van oor tot oor. Ze zijn blij met de groeiende autoriteit van het Feestvarken met de Vijf Speklapjes in het reisgezelschap. Ze legitimeert met haar onbezorgde modderpret ook hun aanwezigheid en ze zullen in de toekomst ongetwijfeld vaker van zich laten horen. 

De modderpret bestond afgelopen zondag uit een fantastisch feest met tientallen ontzettend lieve mensen - vrienden, familie, collega's, koormaatjes - goeie gesprekken, vrolijke drukte, goede wijn, potente kazen (daar worden de toonladders van het Feestvarken nog melodieuzer van). En niet te vergeten heerlijk helder Jeverbier. (En varkensworst van Brandt & Levie [NB: alleen gelukkige varkentjes].)

Voor dat feest had ik vrijwel alles zelf geregeld en klaargezet: zelf de uitnodiging gemaakt, zelf het huis opgeruimd (Jochem heeft me geholpen met het oud papier en de lege flessen), zelf de boodschappen besteld en laten bezorgen, zelf de soepen gekookt, zelf de meubels versjouwd, zelf alle hapjes en drankjes en glazen klaargezet, zelf de slagroom voor de taart geklopt, zelf het logeerbed opgemaakt, zelf de slingers gemaakt. Dat vergde nogal wat planning, want ik kon niet alles achter elkaar doen en moest ook rustdagen inplannen, zodat er nog energiepuntjes over zouden zijn voor het feest zelf. Dat lukte.

Het kan weer. En het kan weer samen met anderen. Ook als ik daar echt enkele dagen van moet bijkomen. 

Ik ben er een oefening van aan het maken (ja, we blijven serieus) om te blijven doen wat ik kan doen, ook al gaat het anders dan vroeger. Samengevat in de tegeltjeswijsheid: "Wacht niet tot de storm voorbij is, maar leer te dansen in de regen" (of een modderbad te nemen op een geitenpaadje in een onherbergzaam berggebied). 

Dat doe ik omdat ik steeds meer aan het lezen ben over hoe die Beren op de Weg, dat continue ge-wat-als, het zenuwstelsel alert houden, in de gevarenstand houden. En laat die alertheid nu net het kernprobleem van longcovid zijn: het parasympatische deel van het zenuwstelsel werkt niet goed. Tot rust komen (niet alleen fysiek, maar ook neurologisch) is een grotere uitdaging geworden. 

Er komen steeds meer aanwijzingen dat mensen die altijd al op hun tenen lopen, die op vroege leeftijd geschokt zijn in hun zelfvertrouwen (bijvoorbeeld door pestgedrag), die de wereld door een lens zien van moeilijkheden die overwonnen moeten worden - dat die mensen het moeilijkst herstellen van longcovid. Die mensen staan altijd "aan", beducht voor zaken die ze misschien niet geanticipeerd (ge-wat-als't) hadden. Blijven "aanstaan", vaak zonder dat je het zelf doorhebt, hindert het herstel. Ik denk dan: het is niet zo gek dat driekwart van de longcovidpatiënten vrouw is, mensen die zich nog immer harder dan hun mannelijke evenknieën moeten inzetten om ergens te komen. Maar ik ga nu met zevenmijlslaarzen door de problematiek heen, dat weet ik. 

De kunst is dus niet alleen om dat zenuwstelsel te oefenen in het tot rust komen na een inspanning (zoals een feest, een koorrepetitie, een vergadering, een wandeling). Dat wist ik al meteen. Maar ook om te heroverwegen wat "rust" eigenlijk betekent. Dat betekent ook: niet meer bang zijn dat het mis gaat, of dat het niet zo gaat als ik van te voren had bedacht.

Die heroverweging van het ervaren van rust betreft mijn hele levenshouding. Hoe verhoud ik mij tot een activiteit, een collega, een vertrouweling, een (werk)situatie? Hoe spannend vind ik het om iets te doen - het woord nemen in een vergadering, een maaltijd koken voor vrienden, mijn hoofd uit het raam steken als ik er niet op mijn best uitzie? En hoe nodig is het dat ik het spannend vind? Of dat het moet "slagen" volgens mijn vooraf bedachte voorstelling ervan?

Daar ga ik het komende jaar mee aan de slag: plichtsgetrouw oefenen om relaxter in het leven staan. En het Feestvarken met de Vijf Speklapjes gaat mij daarbij helpen. Dat voelt fijn. En bovenal: veilig.